เซิ้งกระติ๊บเป็นการแสดงของภาคอีสานท

เซิ้งกระติ๊บ

เป็นการแสดงของภาคอีสานที่เป็นที่รู้จักกันดี และแพร่หลายที่สุดชุดหนึ่ง จนทำให้คนทั่วไปเข้าใจว่า การแสดงของภาคอีสานมีลักษณะเป็นการรำเซิ้งเพียงอย่างเดียว เซิ้งกระติบข้าวได้แบบอย่างมาจากการเซิ้งบั้งไฟ ซึ่งแต่เดิมเซิ้งอีสานจริงๆ ไม่มีท่าทางอะไร มีแต่กินเหล้ายกมือไม้สะเปะสะปะให้เข้ากับจังหวะเสียงกลองไปตามใจ (มีผู้นิยามว่า ฟ้อนตามแบบกรมสรรพสามิต) โดยไม่ได้คำนึงถึงความสวยงาม นอกจากให้เข้าจังหวะกลอง ตบมือไปตามเรื่องตามฤทธิ์เหล้าในราว พ.ศ. 2507 สมเด็จพระบรมราชินีนาถต้องการการแสดงของภาคอีสาน เพื่อต้อนรับสมเด็จพระนางเจ้าอะเลียนา และเจ้าหญิงบีทริกซ์ แห่งประเทศเนเธอแลนด์ จึงมีการนำเอาเพลงอีสานคือ หมอลำจังหวะช้าเร็ว โดยมีท่าถวายบังคม ท่านกบิน ท่าเดิน ท่าดูดาว ท่าม้วนตัว ท่าสนุกสนาน ท่าปั้นข้าวเหนียว ท่าโปรยดอกไม้ ท่าบังแสงอาทิตย์ ท่าเตี้ย (รำเตี้ย) และในการแต่งกายครั้งแรกนั้นจะนุ่งผ้าซิ่นห่มผ้าสไบ เกล้าผมสูง แต่ไม่มีใครยอมห้อยกระติบข้าวเพราะเห็นว่ารุงรัง พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จทอดพระเนตร พระองค์จึงรับสั่งให้ใครสักคนหนึ่งลองรำดูว่า ถ้าไม่ห้อยกระติบข้าว หรือห้อยกระติบข้าวแล้วจะเป็นอย่างไร ? คุณหญิงเบญจวรรณ อรวรรณ เป็นผู้ทดลองรำดู ครั้งแรกไม่ห้อยกระติบข้าวก็น่ารักดี ครั้งที่สองรำโดยห้อยกระติบข้าวทุกคนก็คิดว่ากำลังน่ารัก พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงรับสั่งคำเดียวว่า "น่าเอ็นดูดีนี่" ผู้รำทุกคนก็พากันรีบห้อยกระติบข้าวกันใหญ่ทางไหล่ขวาทุกคน การเซิ้งครั้งนั้น ท่านผู้หญิงมณีรัตน์ บุนนาค เรียกชื่อว่า "เซิ้งอีสาน" ต่อมามีผู้นำเซิ้งอีสานไปแสดงกันทั่วไปแต่เปลี่ยนชื่อใหม่ว่า "เซิ้งกระติบข้าว"เครื่องแต่งกาย ผู้แสดงใช้ผู้หญิงล้วน สวมเสื้อแขนกระบอกคอกลมสีพื้น นุ่งผ้าซิ่นมัดหมี่ ห่มผ้าสไบเฉียง ผมเกล้ามวยทัดดอกไม้ห้อยกระติบข้าวทางไหล่ขวาเครื่องดนตรี ใช้ดนตรีพื้นเมืองอีสาน ทำนองเซิ้งอุปกรณ์การแสดง กระติบข้าว

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

เซิ้ง กระ ติ๊ บแสดง เป็นการ Translation of อีสาน ภาค ที่ เป็น ที่ กัน ดี และ รู้จัก แพร่หลาย ที่สุด หนึ่ง จน ทำให้ ชุด ว่า คน ทั่วไป เข้าใจ owner แสดง Translation of อีสาน มี ภาค ลักษณะ เป็นการ รำ เซิ้ง เพียง อย่าง เดียว เซิ้ง กระติบ ข้าว แบบอย่าง ได้ มา จาก owner เซิ้ง บั้งไฟ ซึ่ง แต่ เดิม เซิ้ง อีสาน จริงๆ ไม่มี ท่าทาง อะไร มี แต่ กิน เหล้า ยกมือ ไม้ สะเปะสะปะ ให้ เข้า กับ จังหวะ เสียง กลอง ไป ตามใจ (มี ผู้ นิยาม ว่า ฟ้อน ตาม แบบ กรม สรรพสามิต) โดย ไม่ ได้ คำนึง ถึง ความ สวยงาม นอกจาก ให้ เข้า จังหวะ กลอง ตบมือ ไป ตาม เรื่อง ตาม ฤทธิ์ เหล้า ใน ราว พ.ศ. 2507 สมเด็จ พระบรม ราชินีนาถ ต้องการ การ แสดง ของ ภาค อีสาน เพื่อ ต้อนรับ สมเด็จ พระนางเจ้า อะ เลีย นา และ เจ้า หญิง บี ท ริก ซ์ แห่ง ประเทศ เน เธอ แลนด์ จึง มี การนำ เอา เพลง อีสาน คือ หมอลำ จังหวะ ช้า เร็ว โดย มี ท่า ถวาย บังคม ท่าน ก บิน ท่า เดิน ท่า ดู ดาว ท่า ม้วน ตัว ท่า สนุกสนาน ท่า ปั้น ข้าวเหนียว ท่า โปรย ดอกไม้ ท่า บัง แสงอาทิตย์ ท่า เตี้ย (รำ เตี้ย) และ ใน การ แต่ง กาย ครั้ง แรก นั้น จะ นุ่ง ผ้า ซิ่น ห่ม ผ้า สไบ เกล้า ผม สูง แต่ ไม่มี ใคร ยอม ห้อย กระติบ ข้าว เพราะ เห็น ว่า รุงรัง พระบาท สมเด็จ พระเจ้าอยู่หัว เสด็จ ทอดพระเนตร พระองค์ จึง รับสั่ง ให้ ใคร สัก คน หนึ่ง ลอง รำ ดู ว่า ถ้า ไม่ ห้อย กระติบ ข้าว หรือ ห้อย กระติบ ข้าว แล้ว จะ เป็น อย่างไร? คุณหญิง เบญจวรรณ อร วรรณ เป็น ผู้ ทดลอง รำ ดู ครั้ง แรก ไม่ ห้อย กระติบ ข้าว ก็ น่า รัก ดี ครั้ง ที่ สอง รำ โดย ห้อย กระติบ ข้าว ทุก คน ก็ คิด ว่า กำลัง น่า รัก พระบาท สมเด็จ พระเจ้าอยู่หัว ทรง รับสั่ง คำ เดียว ว่า "น่า เอ็นดู ดี นี่" ผู้ รำ ทุก คน ก็ พา กัน รีบ ห้อย กระติบ ข้าว กัน ใหญ่ ทาง ไหล่ ขวา ทุก คน การ เซิ้ง ครั้ง นั้น ท่านผู้หญิง มณีรัตน์ บุนนาค เรียก ชื่อว่า "เซิ้ง อีสาน" ต่อ มา มี ผู้นำ เซิ้ง อีสาน ไป แสดง กัน ทั่วไป แต่ เปลี่ยน ชื่อ ใหม่ ว่า "เซิ้ง กระติบ ข้าว" เครื่อง แต่ง กาย ผู้ แสดง ใช้ ผู้หญิง ล้วน สวม เสื้อ แขน กระบอก คอกลม สี พื้น นุ่ง ผ้า ซิ่น มัดหมี่ ห่ม ผ้า สไบเฉียง ผม เกล้า มวย ทัดดอกไม้ ห้อย กระติบ ข้าว ทาง ไหล่ ขวา เครื่องดนตรี ใช้ ดนตรี พื้นเมือง อีสาน ทำนอง เซิ้ง อุปกรณ์ การ แสดง กระติบ ข้าว